វត្ដគិរីវង្សាបុប្ផារាម អាស្រមសមាធិសន្ដិភាព នឹងប្រារព្ធពិធីបុណ្យមាឃបូជា នៅថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ១៥កើត ពេញបូណ៌មី ថ្ងៃសីល ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស.២៥៦៤ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី២៨ ខែមករា គ.ស.២០២១
The Kiryvongsa Bopharam Pagoda, the Peace Meditation Center to observe the Māgha Pūjā on Thursday the 15th Waxing Moon of Māgha, Day of Abstinence, B.E.2564 equivalent to January 28, A.D.2021.

Venue: The Kiryvongsa Bopharam Pagoda, the Peace Meditation Center
100A Cave Hill Road, Leverett, MA 01054 – 9728
Tel.: 413.367.0280, 978.437.0632

Background on មាឃបូជា Māgha Pūjā
Māgha Pūjā is the second most important Buddhist festival, celebrated on the full moon day of the third lunar month in Cambodia, Laos, Thailand, Sri Lanka and on the full moon day of Tabaung in Myanmar. It celebrates a gathering that was held between the Buddha and 1,250 of his first disciples, which, according to tradition, preceded the custom of periodic recitation of discipline by monks. On the day, Buddhists celebrate the creation of an ideal and exemplary community, which is why it is sometimes called Saṅgha Day, the Saṅgha referring to the Buddhist community, and for some Buddhist schools this is specifically the monastic community. In Thailand, the Pāli term Māgha-pūraṇamī is also used for the celebration, meaning ‘to honor on the full moon of the third lunar month’. Finally, some authors have also referred to the day as the Buddhist All Saints Day.

Celebration of Māgha Pūjā is first known of in the modern period, with the institution of it in Thailand, by King Rama IV (A.D.1804 – A.D.1868). It is a public holiday in many Southeast Asian countries and is an occasion when Buddhists go to the temple to perform merit-making activities, such as alms giving, meditation and listening to teachings. It has been proposed as a more spiritual alternative to the celebration of Valentine’s Day.

Māgha is derived from the name of the third month in the traditional Indian lunar calendar, on which the celebration is held. It is also the name of a star, which during this period is close to the full moon. Māgha Pūjā is held on the full moon day. In a leap year, the celebration will be postponed to the full moon day of the fourth lunar month.

Māgha Pūjā day marks an event occurring at the Veḷuvana grove, near Rājagaha (present Rajgir) in northern India, ten months after the enlightenment of the Buddha. The traditional story goes that a meeting is held in the afternoon, that has four characteristics:

1,250 disciples come to see the Buddha that evening without being summoned;​ These are mostly pupils from the Buddha’s recently converted disciples, such as the three Kassapa brothers, and the monks Sāriputta and Mogallāna.
All of them are Arahants, enlightened disciples;

All have been ordained by the Buddha himself, and therefore are his direct spiritual descendants;
It is the full-moon day of the third lunar month.

Because of these four factors, Māgha Pūjā is also known as the Fourfold Assembly Day. On this occasion, the Buddha teaches those arahants a summary of Buddhism, called the Ovādapatimokkha. In these, three principles are given:

“The non-doing of evil / the full performance of what is wholesome / the total purification of the mind.”

This is followed by a formulation of Buddhist ideals:

“Patience (and) forbearance are the highest austerity. The awakened ones say nibbāna is the highest. One is certainly not a wanderer if one injures others; one is not an ascetic if one harms another.”

Finally, the last stanza is about the path of religious practice:

“Not abusing, not injuring, and restraint under the rules of discipline, and knowing moderation in eating, and secluded lodgings, and exertion in respect of higher thought, this is the teaching of the awakened ones.”

According to the traditional Pāli commentaries, the Buddha continued to teach this summary for a period of twenty years, after which the custom was replaced by the recitation of the monastic code of discipline by the Saṅgha themselves. On Māgha Pūjā, Buddhists celebrate the creation of an ideal and exemplary community.

Māgha Pūjā is also the day that the Buddha is believed to have announced in Vesālī he would die in three months, after which a miraculous earthquake followed.​​​ Moreover, in Sri Lanka, it is considered the day that the Buddha appointed his two main disciples, the monks Sāriputta and Moggallāna. Apart from the religious meaning, Māgha Pūjā also reflects the Southeast Asian agricultural year, as it is celebrated after the harvest.

It is unknown how traditional Buddhist societies celebrated this event in pre-modern times, but in Thailand, the first known instance was during the reign of the Thai king Rama IV (1804–68), who instituted it. He first held it in the palace only. In the evening, 31 monks would recite the Ovādapatimokkha, lit lanterns around the ubosot (ordination hall), and give a sermon about the same Ovādapatimokkha. A recitation text used for this occasion is attributed to Rama IV. Rama IV’s successor Rama V (A.D.1853 – A.D.1910) expanded the practice and organized it as a national celebration in the Temple of the Emerald Buddha. From Thailand, the practice spread to neighboring countries. Already in A.D. 1937, the ceremony was widely held and observed in Thailand.

Māgha Pūjā is a day that laypeople make merit. Monastics and devotees will hold processions, light candles, and make offerings. Māgha Pūjā is celebrated most extensively in Cambodia and Thailand, but it is a national holiday in most Southeast Asian countries, such as Laos, Myanmar and Cambodia.

In Thailand, Māgha Pūjā was instituted by Rama IV. It is currently designated as a national holiday, on which sale of alcohol is strictly prohibited. On the evening of Māgha Pūjā, most temples in Thailand hold a candlelight procession. Furthermore, people will make merit by going to temples and by joining in with activities, such as listening to teachings, giving alms, etc. At times, special events are also held, such as a recital of the entire Buddhist scriptures and ceremonies for avowing oneself as a Buddhist lay person. In A.D.2006, the government of Thailand made an announcement that Māgha Pūjā should be celebrated as a “national day of gratitude.” Māgha Pūja was therefore presented as a day of spiritual love and gratitude instead.

In Sri Lanka and Cambodia, Māgha Pūjā is also observed. In Chinese communities, as well as in Myanmar, a similar festival as Māgha Pūjā is observed. The Burmese people celebrate this on the full moon of the month Tabaung according to their traditional calendar. Fifteen days before this full moon day, a Shwedagon Pagoda Festival is held, on which a ceremony is held for offerings to the 28 Buddhas (from Taṇhaṅkara to Gotama Buddha), followed by a 10-day, continuous recital of Buddhist texts. Burmese devotees make merits and meditate during this period.

Māgha Pūjā has also become a popular event among Western Buddhist converts in the West. Wikipedia

ផ្សាយនៅថ្ងៃអាទិត្យ ៤កើត ខែមាឃ ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស.២៥៦៤ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី១៧ ខែមករា គ.ស.២០២១
Sunday the 4th Waxing Moon of Māgha B.E.2564 equivalent to January 17, A.D.2020 Year of the Rat

ពិធីបុណ្យកឋិន នៅវត្ដគិរីវង្សាបុប្ផារាម ថ្ងៃទី២៤ – ២៥ តុលា
Kathin to be held at the Kiryvongsa Bopharam Pagoda on Saturday – Sunday October the 9th – 10th Waxing Moon of Kattikā B.E.2564 equivalent to October 24 – 25, A.D.2020
ថ្ងៃចន្ទ ៦រោច ខែភទ្របទ ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស.២៥៦៤ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញា គ.ស.២០២០
Monday the 6th Waning Moon of Poṭṭhapāda B.E.2564 equivalent to September 7, A.D.2020 Year of the Rat

កន្លែងៈ វត្ដគិរីវង្សាបុប្ផារាម អាស្រមសមាធិសន្ដិភាព Wat Kiryvongsa Bopharam, the Peace Meditation Center
100A Cave Hill Road, Leverett, MA 01054 – 9728
លេខទូរស័ព្ទៈ ៤១៣.៣៦៧.០២៨០, ៤១៣.៣៦៧.២០២៨
413.367.0280, 413.367.2028

អំពីពិធីបុណ្យកឋិនទានសង្ខេប
Brief Kathin History
ដើម្បីធ្វើបុណ្យកឋិនឲ្យបានត្រឹមត្រូវតាមពុទ្ធានុញ្ញាត ពុទ្ធបរិស័ទត្រូវប្រព្រឹត្ដដូចតទៅ៖
១. វត្ដអារាមត្រូវតែបានបញ្ចុះពុទ្ធសីមារួចរាល់ហើយមុនពេលប្រារព្ធពិធីបុណ្យកឋិន។
២. ព្រះភិក្ខុ ដែលជាអ្នកក្រាលគ្រង ត្រូវបានគង់ចាំវស្សាអស់កាលត្រីមាសគម្រប់ ៣ខែក្នុងរដូវវស្សានៅក្នុងពុទ្ធសីមានៃវត្ដអារាម ដែលពុទ្ធបរិស័ទដង្ហែអង្គកឋិនចូលទៅប្រគេននោះ។
៣. សាមណេរមិនអាចក្រាលគ្រងកឋិនបានទេ។ សាមណេរទទួលបានកឋិនតាមរយៈព្រះភិក្ខុ អ្នកក្រាលគ្រង។
៤. ភិក្ខុដាច់ត្រៃសរណគមន៍ៈ ភិក្ខុមិនយកព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ ជាទីពឹងទីរព្ញក គឺភិក្ខុចងខ្សែអំបោះក្រហម អំបោះស ស្រោចទឹក ប្រោះទឹក ធ្វើគ្រូទាយ ធ្វើគ្រូមន្ដអាគមអូមអាម ធ្វើពិធីក្រុងពាលី បោះបាយបិណ្ឌ រៀបបាយសី ភិក្ខុយកវត្ថុដទៃជាទីពឹងទីរព្ញក​ (យកអបិយជំនឿមកដាក់ក្នុងខ្លួន) យកវត្ថុខាងក្រៅពីពុទ្ធសាសនាមកជាទីពឹងទីរព្ញក ។ល។ និយាយឲ្យខ្លី គឺភិក្ខុដែលមិនប្រតិបត្ដិតាមសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅនៃព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ គឺធ្វើកឋិនមិនបានអានិសង្សកឋិនទេ គឺបានត្រឹមតែបច្ច័យបួន។
៥. ភិក្ខុបរាជិក គឺភិក្ខុដាច់ត្រៃសរណគមន៍ ដាច់សីលអស់ហើយ ធ្វើកឋិនមិនបានអានិសង្សកឋិនទេ។
៦. បដិគ្គាហកៈ ឬព្រះភិក្ខុ ដែលជាអ្នកក្រាលគ្រង មានសេរីភាពក្នុងខ្លួនចាប់តាំងពីបានក្រាលអនុមោទនាកឋិនពេលណាមក តែងបាននូវអានិសង្ស ៥យ៉ាងគឺ៖
ក. អនាមន្ដចារោ — ត្រាច់ (និមន្ដ) ទៅណាមិនបាច់លាភិក្ខុផងគ្នា
ខ. អសមាទានចារោ — ត្រាច់ (និមន្ដ) ទៅណាមិនបាច់យកត្រៃចីវរគ្រប់ប្រដាប់ អាចដាក់ទុកនៅកន្លែងបាន
គ. ភិក្ខុឆាន់គណភោជន និងបរមប្បរភោជនបាន
ឃ. យាវទត្ថចីវរំ — ភិក្ខុទុកដាក់អតិរេកចីវរបានតាមប្រាថ្នា
ង. យោ ច តត្ថចីវរុប្បាទោស សោ នេសំ ភវិស្សតិ — អានិសង្សលាភ ដែលកើតឡើងក្នុងទីនោះ ត្រូវបានតែភិក្ខុ ដែលគង់នៅក្នុងអាវាសនោះ។

ទាយក ទាយិកាក៏បានអានិស្សដ៏ក្រៃលែងច្រើនជាអនេកប្បការ ដូចជាស្លាប់ពីលោកនេះទៅៗកើតសុគតិភព លុះចុតិ (ស្លាប់) ពីសុគតិភពមកឋានមនុស្ស បានជាស្ដេចចក្រពត្ដិគ្រប់គ្រងទ្វីបទាំងបួន អស់បុណ្យពីស្ដេចចក្រពត្ដិមកកើតស្ដេចតូចៗ អស់ពីស្ដេចតូចៗមកកើតជាសេដ្ឋីគហបតី អស់ពីគហបតីមកកើតកូនអ្នកមាន កូនអ្នកក្រមិនកើតទេ នេះជាអានិសង្ស ដែលអ្នកធ្វើកឋិន ត្រូវបានអានិសង្សនេះឯង ហៅថា នាមធម៌។

វត្ថុ ឬរបស់ដែលធ្វើឲ្យកើតជាកឋិនមានបី៖ ស្បង់មួយ ចីពរមួយ សង្ឃាដីមួយ ទាំងបីនេះហៅថា ត្រៃ។ វត្ថុឬរបស់ក្រៅពីត្រៃមាន៖ បាត្រ ឆត្រ កន្ទេល ខ្នើយ ព្រំ គ្រែ តុ ទូ កៅអី ហៅថា បរិក្ខាររបស់កឋិន ស្បង់ ចីពរ សង្ឃាដី យកតែស្បង់មួយធ្វើកឋិនក៏បាន។

កឋិនធ្វើកម្របានត្រឹមត្រូវតាមវិន័យបញ្ញត្ដិណាស់ ប្រសិនបើផ្នែកឧបាសក ឧបាសិកា កាត់ស្បង់ចីពរត្រឹមត្រូវតាមវិន័យបញ្ញត្ដិ ហើយបដិគ្គាហកៈក្រាលគ្រងបានត្រឹមត្រូវតាមវិន័យបញ្ញត្ដិ កឋិននេះឈ្មោះថា បានអានិសង្សទាំងអ្នកទទួល ទាំងអ្នកឲ្យ។

ប្រសិនបើទាយក ទាយិកា កាត់ស្បង់ចីពរបានត្រឹមត្រូវយកធ្វើកឋិន ប៉ុន្ដែបដិគ្គាហកៈ ភិក្ខុអ្នកក្រាលគ្រងមិនបានត្រឹមត្រូវ កឋិននេះមិនបានកើតជាកឋិន ក្លាយជាបុណ្យបច្ច័យបួន អានិសង្សមិនបានដល់ភិក្ខុអ្នកក្រាលគ្រងទេ បានតែទាយក ទាយិកា អ្នកឲ្យ។

បុណ្យទាំងអស់ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា អានិសង្សដែលត្រូវបាន គឺបានតែទាយក ទាយិកា ឧបាសក ឧបាសិកា ជាអ្នកឲ្យទេ អ្នកទទួលមិនបានអានិសង្សទេ។

ដោយឡែកប្លែកតែពិធីបុណ្យកឋិន ព្រោះបុណ្យកឋិនបានទាំងសងខាង គឺអ្នកឲ្យក៏បានអានិសង្ស អ្នកទទួលក៏បានអានិសង្ស។

ការធ្វើកឋិនមិនបានត្រឹមត្រូវតាមវិន័យបញ្ញត្ដិជាវិបត្ដិយ៉ាងធ្ងន់ចំពោះភិក្ខុអ្នកក្រាលគ្រង និងអ្នកអនុមោទនា។ ឯទាយក ទាយិកា ឧបាសក ឧបាសិកា អ្នកឲ្យមិនមានវិបត្ដិអ្វីឡើយ គ្រាន់តែមិនបានអានិសង្សកឋិន ត្រឡប់ទៅជាបានអានិសង្សបច្ច័យបួនវិញ។

វិបត្ដិភិក្ខុ គឺសម្គាល់ថា បានក្រាលគ្រង និងអនុមោទនាកឋិនរួចហើយ៖
១.ទុកសង្ឃាដីនៅកន្លែងនិមន្ដទៅកាន់ទីកន្លែងផ្សេងៗ
២. ទុកអតិរេកចីវរឲ្យលើសពី ១០ថ្ងៃ
៣. ឆាន់គណភោជន និងបរមប្បរភោជនព្រមគ្នា និមន្ដទៅណាមិនបានប្រាប់ភិក្ខុផងគ្នាអស់រយៈពេល ៥ខែសម្គាល់ថា អានិសង្សកឋិន ដែលត្រូវបាន។

ចុះប្រសិនបើធ្វើកឋិនមិនត្រូវតាមវិន័យបញ្ញត្ដិ ហើយអ្នកក្រាលគ្រងកឋិនក៏មិនត្រឹមត្រូវជាវិបត្ដិដល់ភិក្ខុ អស់រយៈពេល ៥ខែ ចាប់ពីថ្ងៃ ១រោច ខែអស្សុជ ដល់ថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែផល្គុន ចំពោះភិក្ខុ ដែលក្រាលគ្រងកឋិនមិនត្រឹមត្រូវតាមវិន័យនោះ គឺភិក្ខុអ្នកក្រាលគ្រងមិនចេះ ឬមិនយល់នូវអានិសង្ស ៥ មិនយល់ មិនដឹងនូវមាតិកា ៨ បលិពោធ ២ ក៏មិនយល់ អនត្ថតាការ ២៤ ក៏មិនដឹង មិនយល់ អត្ថតាការ ១៧ ក៏មិនយល់ មិនដឹង។ ភិក្ខុអ្នកក្រាលគ្រងកឋិន ប្រសិនបើមិនយល់ មិនដឹងនូវលក្ខណៈ ៥ចំណុចនេះ ប្រសិនបើក្រាលគ្រងកឋិនៗនោះមិនកើតជាកឋិនទេ កឋិនក្លាយទៅជាបច្ច័យបួនពិតប្រាកដ។

ដូច្នេះហើយបានជាលោកអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយបានប្រៀបធៀបការធ្វើកឋិនទៅនឹងឈើស្នឹង ឈើស្នឹងគឺជាឈើដែលគេកាត់ដាច់ពាក់កណ្ដាលដើម ហើយគេយកចំណែកខាងចុងទៅដោតវានឹងផែនដី ឈើនោះកម្រនឹងបានដុះលូតលាស់។ យ៉ាងណាមិញ រីឯពិធីបុណ្យកឋិនក្រធ្វើឲ្យបានត្រឹមត្រូវតាមវិន័យបញ្ញត្ដិ ក៏យ៉ាងនោះដែរ។

រៀបរៀងដោយព្រះភិក្ខុ តេជប្បញ្ញោ គ្រូសមាធិកម្មដ្ឋាន និងជាអតីតព្រះចៅអធិការវត្ដគិរីវង្សាបុប្ផារាម
ខែមិគសិរ ព.ស.២៦៥៤ ខែធ្នូ គ.ស.២០១០ (more…)